CARPON TRIBUN, 12-14 FEBRUARI 2013

DITIGAS GURATING TAKDIR

KU

HÉNA SUMARNI

                “Apa, mugia mendak bagja di alam kalanggengan.”

Aya nu keur neuteup bulan peuting harita. Anteng nakeranan. Di  balkon lantéy dua ngadaweung sosoranganan. Switerna warna bungur mungkus awakna nu sampulur. Syal ipis lebah beuheungna lir gugupay, katebak  hiliwir angin peuting.

                Di balkon lantéy dua, paneuteupna euntreup ka lebah tingparentulna pucuk-pucuk camara.  Tiisna hawa peuting harita, nganteur  imlpenganana. Ngimpleng  lalakon mangsa lawas.   Mulangkeun deui panineunganana ka alam mangsa harita. Mangsa  jungkiring pernasibanana ditigas  gurating takdir.

                “Ceuk Apa mah mending kuliah heula. Geus boga ijazah mah prak deuk kitu-deuk kieu ogén. Apa moal deuk pipilueun. Lamun nepi ka Ina teu cucud sakola, Apa bakal éra ku keluarga ti pihak bapa hidep.”

                Ina tungkul. Haténa ngocomang sorangan. “Enya. Baeu deuk dijurungkeun kuliah mah. Teu ménta sotéh banget ku ngarasa éra. Ngarumasakeun ukur nuturkeun nu jadi aki. Si Papap teu pati miduli da keuheuleun ku sikep Apa. Pan Apa nu harita teu mikeun basa abdi deuk dibawa. Sedeng Si Mamah? Hirupna ukur sakitu-kituna. Rumah tanggana kapan di dua.”

                “Tuh, turutan mah Mang Hudan. Tara sok bahula. Nurut kana piwuruk Apa. Hasilna, kajeueung meureun ku hidep ogé. Komo hidep mah awéwé. Kuduna leuwih nurut batan emang hidep.”

                Ina beuki ngeluk. Haténa anu némbalan. “Ampun Apa. Ulah maksa Ina nuturkeun Mang Hudan. Dina derna kudu kuliah gé hayang  nyokot jurusan nu cop jeung lelembutan.”

                “Isukan  dianteurkeun ka kampus ku Mang Hudan.”

                Apa ngaléos ti patengahan. Naon nu bieu diputuskeun, geus  moal bisa diganggu-gugat deui. Sedeng haté leutikna teu daék nampa, digebruskeun kana kahirupan siga emangna. Milih sakola, Apa setirna. Milih babaturan, Apa setirna. Milih jalan kahirupan, nya Apa ogé setirna.

                “Teu capé ari Amang nuturkeun baé kapalay  Apa?”, ceuk Ina, basa isukna deuk arindit ka kampus.

                “Ku saha deui Apa digugu lamun lain ku urang anak-incuna.”

                “Ah, haseum. Mang Hudan banci!”, ceuk Ina bari tuluy miheulaan ka luar ti palataran parkir di kampus nu ditujuna. Nu disentakna tiba bisa hareugeueun. Mencrong kapiadina. Teuing naon nu aya dina pikiranana harita.

                Poé-poé satuluyna terus dipaju. Ina geus mimiti réa batur. Boh jeung babaturanana nu sajurusan    kitu ogé jeung nu séjén jurusan. Malah mah jeung nu béda fakultas ogé loba. Ina nu supel, solidér jeung daréhdéh, mémang moal susah néangan babaturan. Ngan, angger ari rereged haté mah cenah, tacan sapinuhna bisa puyar. Teu bisa dibangbalérkeun. Béar marahmayna paroman, teu bisa dibawa balik ka imah. Hégarna pasemon nyangkoyot dina golodog. Ana heug asup deui kana legana kaayaan imah teu manggihan nu  bisa diajak cacarita. Kabéhanana kalah ka tingjungkiring jaradi batu. Batu sagedé-gedé beuteung munding. Tuluy, hiji demi hiji karasa nibanan pipikiranana. Hiji demi hiji nindihan hulu angenna. Tingkah jeung polahna salawasna ditalikung ku jungkiringna batu aturan Apa di éta imah. Basa Bi Tuti minggat ti imah, basa Irma ngampleng teu mulang-mulang, basa Ua Ida tuluy bumetah di Sabrang jeung Om Karlos, sikep Apa mémang drastis pisan robahna. Aturan demi aturan karasa beuki nalikung pangeusi imah. Utamana pikeun Ina jeung emangna.

                “Apa, Ina aya kagiatan di kampus. Caket da di Jayagiri. Kénging Ina ngiringan?”

Koran nu keur dibacana ditilepan, tuluy digolérkeun dina méja. Top kana cangkir kopi. Suruput diinum.

                “Geroan Amang hidep, ceuk Apa kituh.”

                Ina ngaléos ka jero, teu lila geus ngurunyung deui dituturkeun ku emangna, Hudan.

                “Dan, aya acara naon di Jayagiri?”, ceuk Apa.

                “Oh, muhun. Éta mah kanggo tingkat hiji, Pa. Hima nu ngayakeun. Ngaraketkeun tali mimitran sareng sasama warga jurusan.”

                “Hudan rék miluan?”

                “Moal, Pa. Aya kagiatan sanés. Abdi mah bade mios ka Cireundeu sareng Sandi. Pami Ina hoyongeun ngiringan mah ke dititipkeun ka réréncangan abdi.”

                “Enya atuh. Ngarah Apa henteu melang. Ari Sandi asa geus lila tara ulin ka dieu. Keur sibuk?”

                “Muhun, Sandi nuju seueur kagiatan.”

                “Ina diijinan ku Apa milu ka Jayagiri, tapi kudu bisa jaga diri. Kumpulna di mana?”

                “Di kampus. Hatur nuhun Apa, Ina tos diwidian ngiring.”

                “Nya, ati-ati di dituna.”

                Ina bungaheun nakeranan. Kacipta resepna ririungan jeung babaturan sakampusna. Suka bungah gogonjakan. Éak-éakan niténan legana dunya. Kapan dunya manéhna mah ukur sacangkéwok léngkob. Léngkob nu sakurilingna tingjungkiring pinuh ku batu. Batu nu ngawujud aturan-aturan akina, nu ceuk pangrasa manéhna mah féodal kabina-bina.

                Hemeng ku dirina. Bet jorojoy hayang ngiluan kana éta kagiatan. Biasana gé tara. Sikep apatis ngalimpudan dirina. Sab geus pasti lisénsi moal kaluar  mun dirina ula-ilu kana hiji kagiatan. Alus jeung henteuna aktivitas nu hayang dipaju téh aya dina kaca mata akina. Ari ayeuna? Bet ujug-ujug gedé tanaga pikeun nyarita. Jeung untungna, akina keur kabiruyungan ngijinan.

                Arya Muldiawan. Lalaki nu dipikawanohna  di kampus.  Aya geter anu béda karasana mun pareng kudu pasanggrok. Geter-geter nu teuing naon pingaraneunana. Dina liliuh teuteupna, Ina  hayang nyungsi katingtrim ati nu salila ieu keur dianti. Marudahna haté meureun musna mun nyangsaya na dadana. Ina resep nyipta-nyipta, éndahna dunya nu bakal aya dina ranggeumanana mun hiji mangsa laksana babarengan reujeung Arya.

                “Na, aya nu nanyakeun”, ceuk Lia.

                “Saha?”

                “Teuing. Acan wawuh, tapi kawasna mah lanceuk tingkat da.”

                Ti lebah sekrétariat aya nu tuluy nyampeurkeun. Ina jadi teu puguh rampa. Nu nyampeurkeun téh singhoréng Arya. Lalaki nu kiwari keur jadi implenganana.

                “Ieu téh Ina?”, cenah tumanya.

                “Muhun.”

                ”Kapirayina Hudan?”

                “Muhun.”

                “Cios ngiring ka Jayagiri téh?”

                Bati unggeuk ditanya téh. pasemonna katangen marahmay. Aya jalan komo meuntas. Aya jalan geusan bisa leuwih akrab jeung lanceuk tingkatna. Horéng sobat  emangna.

                “Dina waktosna ku Akang disampeur ka bumi, sakantenan silaturahmi ka Apa. Nembe sakali-kalina nganjang ka ditu téh, kapungkur basa nembé tingkat hiji”, cenah ngaakangkeun.

                “Mangga, diantos”, ceuk Ina.

                Enya baé, sanggeus réngsé éta kagiatan, Arya beuki remen nganjang. Dalitna nyobat jeung Hudan geus teu bisa digambarkeun ku carita. Sedeng Ina,  atoh wéh nua aya. Asa pangbungahna sadunya, mun bisa mairan cai ka nu keur pareng namu. Ina jadi apal kasedepna, ci kopi. Kopi nasgitel cenah ceuk Arya mah. Panas, legit, jeung kentel. Demi lalawuhna, seupan cau galék hasil popolah Bi Iwen di dapur. Ina ogé apal style fashionna. Casual. Gayana cool pisan. Éstu sagala rupana teu weléh katénjo nyari. Deuh, ari cinta.

                Sanggeus lila reureujeungan. Sanggeus remen nganjangan, Arya tacan kénéh ngedalkeun cinta. Padahal, di kampus, ku babaturanana osok pada ngageuhgeuykeun. Majar cenah iraha jadianana? Deuk nagih pajakna. Pajak Jadian. Wajib hukumna cenah. Neraktir. Duka ka Kampung Baso atawa ka Kambing Bakar Cairo. Ina ukur mesém dikitukeun téh. Basa ditémbalan acan jadian jeung Arya, babaturanana pada hanteu percayaeun.

                Ina nuluy ngaheneng. Boa-boa Arya sieuneun ku Apa. Seringna nganjang ka imah, Arya apal kana pasipatan Apa. Kana aturan di imahna. Enya, éta boa nu jadi hal pangna Arya acan kénéh ngedalkeun cinta. Ina ngocomang sorangan.

                “Moal éra kitu mun awéwé nu tiheula ngedalkeun trésna? Atawa boa salila ieu téh geus salah meunteun? Boa nuluy cau Ambon dikorangan, kaliki ka pipir-pipir?”

                Jung nangtung tina sisi risbang. Gék diuk nyanghareupan méja belajarna.

                “Deuk disuratan ah Kang Arya téh. Keun baé teu usum susuratan ogén. Asana, teu ngarémpak aturan agama da mun awéwé nyuratan ti heula nembrakeun eusi haténa. Batan asa diganggayong siga kieu. Pan ari ku surat mah lamun engkéna ditampik ogén moal éra teuing da teu kanyahoan batur. Enya ah deuk ngirim surat baé.”

                Runya-renyu. Umat-imut sorangan. Gutrut manéhna nulis hiji surat. Surat cinta nu ditujukeun keur Arya, nu salila ieu diarep-arep mitresna.

Kahatur

Kang Arya

Di panglinggihan

Sih hapunten sateuacanna, Ina kumawantun ngintun ieu serat. Mugia Akang henteu janten neras mikangéwa. Kang Arya, teu acan sataun urang silih pikawanoh. Nanging duka kumaha ngawitanana, Ina bet neras mikaresep ka Akang. Kantenan saparontos Akang mindeng nganjang ka rorompok. Harepan tumuwuh subur, marangkak ayang-ayangan minuhan saleganing buruan haté abdi. Mugia ieu rasa nu kemu téh henteu pasalia sareng rasa nu aya dina manah salira.

Nu tansah nyaah

Marlina  Adiwikarta

                Sup surat téh diamplopan. Saméméhna dibaca deui, sababaraha kali balikan. Inggis mendak  kecap anu henteu merenah. Inggis uar kaasih teu maranti milih diksi. Sanggeus yakin, éta surat téh diteundeun luhureun méja riasna. Ceuk dina pikirna, deuk dititipkeun ka emangna. Engké soré pasti Arya norojol, nyampeur ulin ka emangna. Ina tuluy gogoléran di kamarna. Bari ngahérang neuteup lalangit kamar, pikiranana miheulaan nganjang ka wayah Arya geus datang. Biasana tuluy ngahékok di kamar emangna. Gigitaran, nyoo PS, game, internétan, malah sok nepi ka tuluy talibra. Tingkulisik kaluar ti kamar lamun Apa tos ngagentraan, miwarang taruang atawa solat ka masjid. Anteng jeung lamunan, Ina tibra di kamarna.

                Waktu Arya aya datang, Ina teu kungsi nangenan. Nu ngabagjakeun harita mah Bi Iwen.

                “Cép, aya Jang Arya”, keketrok ka kamar Hudan.

                “Sina tuluy ka dieu, Bi. Ina piwarang ngadamel kopi.”

                “Néng Ina mah kulem, Cép. Wios ku Bibi baé.” Sup, Arya ka kamar, dituturkeun Bi Iwen nu nanggeuy baki opieun.

                Teu lila ti harita, Ina lilir. Rét kana jam tanganna. Tabuh opat soré. Gorénjal hudang. Ceg kana sisir. Sedot-sedot nyisiran buukna nu ngarumbay  sacangkéng. Kulutrak, mukakeun panto kamarna. Di ruang tamu nyampak aya jakét jeung hélm. Geus pasti bogana Arya. Manéhna nyingraykeun rérégan. Enya baé, Vixion nu Arya geus ngajugrug di buruan. Ina balik deui ka kamarna. Ceg kana surat téa. Manéhna ngeteyep ka hareupeun kamar emangna. Sepi. Teu kareungeu nu gunjrang-genjreng gigitaran atawa sora musik tina PS. Nyéh manéhna imut.

                “Kabeneran. Sigana keur talibra. Dasar tukang ngadalahdir. Mulek ku tugas-tugas kuliah temahna tuluy karérék”, ceuk dina jero haténa. Panto dibuka lalaunan. Enyaan teu dikonci. Bray, panto dibukakeun. Gebeg, manéhna ngagebeg sataker kebek. Ngajeritna teu kebat kedal. Biwirna ditungkup ku amplop surat. Mangsa panonna nangenan dua waruga keur papuket, disimbut asmara murka. Disanding birahi gaib nu tuluy mongkléngkeun téténjoanana. Ngabangingik melas-melis. Maratkeun jumeritna ka satungkebing jagat. Teu kebat kedal. Malah tuluy beuki halon nyoarana.

“Mang Hudan banci. Mang Hudan banci. Mang Hudan banci.........”

Cimahi, Fébruari 2013

CARPON TRIBUN, 16-18 OKTOBER 2012

DONAT                                             

Ku: Héna Sumarni

                “Donat, bu?”, cenah. Nawarkeun daganganana.  Kuring bet nuluy ngagebeg. Atuh da keur anteng sasapu di téras bari satengah ngalamun. Ahirna, panto pager tuluy dibuka.

                “Badé. Yap, dilebet. Sok seueur motor pasuliwer, nu malésér langlayangan”, ceuk kuring. Beungeut nu dagang téh tuluy diteuteup.

                “Sabaraha hiji, bu?”, manéhna nanya.

                “Lima. Mésés sareng kéju”, ceuk kuring. Angger bari nelek-nelek beungeutna.

                “Mangga, bu”, cenah. Manéhna tuluy amitan sanggeus nampanan duit pamayar ti kuring. Kuring unggeuk ngaenyakeun. Nu indit téh angger diteuteup. Ingetan bet  ngoréleng ka mangsa sababaraha taun ka tukang.

                Harita, kuring  keur hahadéan jeung Kang Aji. Ceu Mirna mah geus kawin. Pruk ka Kang Wawan, boga anak hiji, awéwé, keur meujeuhna kembang buruan. Lantaran imah téh pahareup-hareup, éta budak mindeng ulin ka imah kuring. Kabeneran, boh kuring boh Kang Aji pada-pada resep ka budak leutik. Sok nuluy nyipta-nyipta, jaga mun geus ngahiji, hayang boga budak anu lalucu, siga Aina ayeuna.

                Ti Ceu Mirna, kuring meunang gambaran, pait jeung amisna ngambah sagara hirup rumah tangga. Ti mimiti urusan dapur, sumur, jeung nu sok tuluy mantak kapiasem mun manéhna geus ngobrolkeun ngeunaan urusan kasur. Da tataros ka mamah ngeunaan hal ieu mah, asana téh bakal  kararagok pisan.

                “Han, diajar nyambel ti ayeuna”, hiji mangsa basa tas nganteurkeun anakna. Sab, kuring jeung Kang Aji deuk indit jalan-jalan.

                “Hana mah teu resep lada, pan”, ceuk kuring

                “Ceuk kolot mah, mun awéwé énak sambelna sok alus digawéna”, ceuk manéhna bari tuluy ngiceupan. Kuring kéom, surti da. Kamana léokna éta omongan.

                Nu keur ngarekuh téh dipelong. Ih, puguhanan sok dicawad baé  ku mamah gé mun pareng mantuan rukah-rekuh téh. Kurang lemes mah, baradag kénéh mah. Cindekna mah teu kapaké wéh. Mun geus dicawad kitu ku mamah, kuring sok terus némbal.

                “Wios, jaga mah rerekuhna badé nganggo  bléndér wéh, atawa miwarang  asistén.”

                “Mantak diomongkeun mitoha kitu peta téh,” saur mamah harita.

                “Da Hana mah moal nuturkeun mitoha, mam. Rumaos henteu pinter barangdamel. Bisi enya ké jadi piomongeun. Teu tiasa ngepél, teu tiasa masak, teu tiasa nyetrika.”

                “Mantak diajar ti ayeuna. Kari diajar rapih jeung kesitna,  da geus bisa ieuh,” saur mamah.

                “Batan diomongkeun, wios tong barangdamel wéh sakalian calik di mitoha mah”, ceuk kuring deui.

                “Yéh ieu mah budak. Can ngalaman kateluh sima mitoha sih.”

                “Kunaon sih, mah. Kesanna téh asa riweuh pisan boga mitoha téh. Nguping dongéng Ceu Mirna, sareng tina cariosan mamah ayeuna. Tapi da ibu-ramana Kang Aji mah, maksad téh pimitohaeun Hana mah balageur. Rupina moal mantak piriweuheun da.”

                “Amin. Moal dibérékeun ku mamah gé lamun kulawargana jarudes mah. Mantak mamah satuju gé apal ka kulawargana. Insyaalloh saroléh tur saraé manah.”

                “Muhun, amiiiiin...”, ceuk kuring.

                Tah, bab hubungan antara minantu jeung mitoha, Ceu Mirna gé kungsi ngadongéng. Majar sok ngarasa dianaktérékeun ku indungna Kang Wawan téh. Kang Wawan téh pangcikalna ti opat sadulur. Adina awéwé wungkul. Tangtuna diandelkeun pisan di kulawargana. Sok sanajan kabéhanana geus rimbitan, angger wéh dina jolna kaperluan mah kudu baé kudu réréongan. Ari Kang Wawan pangkatna ukur PNS nu gajihna geus kataker. Sésa potongan itu jeung ieu téh, mahi nepi ka gajihan deui bulan hareupna gé geus kasebut untung pisan. Sedeng sikep mitohana, cenah sok karasa béda. Antara ka Kang Wawan jeung ka adi-adina. Dina bura-béré dahareun gé, teu sirikna  dianteuran  adi-adina mah. Kungsi ngadoni ka salakina. Ukur dijawab ku teuteup geugeut jeung usap kanyaahna, nu tuluy meper motahna jaladri kakeuheul nu ngagolak na dadana.

                “Resep nya, Hana mah boga gajih sorangan. Jaga téh bisa mantu-mantu ka salaki.”

                “Alhamdulillah, Ceu. Kapungkur mah ceuceu gé damel pan?”, ceuk kuring.

                “Enya, pas ngandeg ku Aina eureun téh. Atuh da euceu mah jauh ka indung. Mun euceu digawé, piraku budak diasuh mitoha. Teu paruguh. Ongkohna deui, ku Kang Wawan dititah eureun.”

                “Muhun, teu kedah alit manah, ceu. Tumut ka carogé téh kedah pan.”

Manéhna ukur ngajawab ku imut.

                “Ceu, aya wartos  Bu Anah badé ngersakeun angkat jarah, leres?”, nu ditanya ngeluk tungkul. Cengkat deui, bet katempo rambisak.

                “Enya, Han. Puguh ieu gé keur babadamian.”

                “Tangtos, tapi naha euceu katingal siga nu bingung?”

                “Éra pokna. Tapi, di dieu euceu nunggelis. Jauh ka kadang baraya. Rék sapok-pokeun nelepon ka pun biang, ngumaha ka anjeunna, bet teu wasa pok deuih. Teu sakuduna kolot nampa warta kasusah. Sugan Hana mah boga saran anu hadé. Kumaha kuduna euceu dina nyanghareupan ieu masalah.”

                “Perkawis naon?”

                “Hana keur nyalsé? Moal kaburu aya nu apél?”

                “Moal, ceu. Kang Aji nuju angkat ka Sumedang, nepangan wargi-wargi ti pihak ramana. Insyaalloh, sasih payun abdi badé ditarosan. Ari Kang Wan, teu acan mulih?”

                “Acan . Yap atuh ka jero. Ngobrolna bari nongton télévisi.”

                Kuring nuturkeun ka jero. Ceu Mirna ngaluarkeun adonan bala-bala tina kulkas.

                “Bari ngopi bala-bala nya, Han.”

                “Ih, asik dong. Tau ajah kana karesep Hana. Teras, saur Kang Aji gé bala-bala buatan Ceu Mirna mah guldib. Harita ning basa ceuceu néang Aina, bari nganteuran bala-bala haneut. Kamana Aina ayeuna?”

                “Kang Wan gé sedepeun puguhan. Mantak diulik resépna ogé, dimodifikasi ku sorangan. Maké ébi, atawa ngahaja dicongcloan udang windu, atawa endog puyuh. Aina bobo.”

                “Kacipta, ceu. Pami nu nyongclona téh lobster.” Biasana sok seuri ngabarakatak diheureuyan téh. Ayeuna mah ukur ngaheuheu. Nyaan sigana, Ceu Mirna keur ngemu kabingung.

                “Han, amih nitah euceu pindah.”

                “Kamana?”

                “Ka Cilimus. Palay ngariung cenah. Pan palaputrana nu istri mah dicarandak carogéna masing-masing.”

                “Sumpéh, ceu. Teu ngartos.”

                “Amih téh miwarang ngosongkeun ieu imah. Euceu sakulawarga kudu cicing di ditu. Ngahiji jeung anjeunna.”

                “Hoor, apan ieu bumi ceuceu. Beunang bibilintik duaan. Naha kedah dikosongkeun?”

                “Amih aya karerepet, Han. Sakanyoho euceu, waragad jarahna dibayaran ku Maya, adina Kang Wan nu bungsu. Ari heug cenah salakina nagih. Duit proyék nu dipaké nalangan waragad jarah amih téh. Dilunasan téh ngarah amih henteu jero teuing waiting listna.”

                “Téh Maya anu so tingseu téa? Ih, nongtorogan pisan jalma téh. Pan  Téh Maya nu sok nyawad baé sikep ceuceu téh, nya?”

                “Ah, keun baé. Tara sok digugu ku euceuna ogé.”

                “Mamah gé kantos ngadangueun da. Basa mamah ka warung Bi Imih, katarosan ku nu balanja. Majar leres Nyi Mirna sok galak ka budak? Tara daék bunta-bantu ka mitoha sakalieun aya ruah-rieuh téh. Tuh pan, ceuceu digosipkeun kitu ningan?”

                “Keun baé ah. Kangaranan di warung tangtuna sagala diobrolkeun. Gosip artis téa, nérékélna hahargaan téa, itu, ieu. Mun jempling mah lain warung atuh ngaranna.”

                “Tuh nya, ceuceu mah lempeng. Sakitu boga adi beuteung pikataeuneun téh”, kuring nganaha-naha. Deui-deui, ukur dijawab ku imut.

                “Kang Wan ngawarahna kitu, Han. Sabar, sabar, jeung sabar. Nepi ka urusan ayeuna ogé. Majar cenah, tumut ka sepuh téh ageung ganjaranana. Ari euceu, jujur Han. Wegah mun kudu ngahiji jeung mitoha. Lain embung babakti, tacan kabayang. Tangtu urang kaleungitan kamerdikaan ngaménéj rumah tangga sorangan. Ari misah mah, rék boga duit rék henteu. Rék baranggawé rék henteu, moal aya nu ngageunggeureuhkeun.”

                “Tangtos. Kacipta wéh. Sasapu teu beresih diomong. Ngepél célétré kénéh dicawad. Hudang beurang, karagok. Ah, rémpong boooo”, ceuk kuring.

                “Kumaha nya kuduna sikep euceu?”, teu kebat ngobrol téh. Kaburu Aina nyaring sarta teu lila ti harita Kang Wawan norojol. Kuring gé tuluy amitan.

                Sabulan ti harita, enya baé imah Ceu Mirna téh kosong. Kuring kacida leungiteunana. Biasana, sok aya Aina talandan-téléndén. Ayeuna mah henteu. Malah mah, basa kuring ditanyaan ogé, Ceu Mirna sakulawarga henteu daratang.

                Kungsi Ceu Mirna ngasms. Majar teu tulus ngahiji jeung mitohana. Tapi ngontrak di Bandung, ngadeukeutan kantor salakina. Sakalian milu dadagangan di kantin kantor, keur nambah-nambah rasiko dapur. Kuring ukur cumalimba macaan smsna. Geus asa ka lanceuk sorangan atuh da. Ku kasibukan masing-masing ti harita mah geus tara aya béjana.

                Ayeuna kuring geus nikah jeung Kang Aji. Malah geus boga budak, kabeneran awéwé. Atuh ingetan téh kahudang deui. Inget deui ka   Ceu Mirna, ka Aina nu sok moro oléh-oléh donat. Enya, pan ayeuna gé Mayang téh sedep pisan kana donat.

                “Donaaaaaaat.” Kareungeu géréwékna. Budak awéwé téa nu dagangna. Nu sok dipelong beungeutna. Ayeuna ngiderna jadi duaan. Kawasna reujeung indungna. Bari ngaléos ka jero, kuring ngagéréwék.

                “Donat, antosaaaaaan.” Kaluar deui téh bari ngeupeul duit. Kuring moro panto pager, rék dibuka. Angger pok-pokan téh, nu biasa diucapkeun lamun nitah asup ka tukang donat.

                “Yap, dilebet. Sok seueur motor pasuliwer, nu malésér langlayangan.” Ayeuna mah teuteup kuring manco ka indungna. Indungna anu ditutungtun. Katempo leumpangna ingkud-ingkudan.

                “Lima. Mésés sareng kéju”, ceuk kuring. Prok, paadu teuteup jeung indungna. Dina jarak nu sakitu padeukeutna, atra pisan katempo saha-sahana. Moal, moal kapalingan deuleu.

                “Ceu Mirna! Ieu téh ceuceu?”, ceuk kuring satengah ngajerit, laju nungkupan biwir sorangan.

                “Néng Hana?”

                “Enya, ceu. Ieu abdi, Hana. Mertua manggaleuhkeun bumi di dieu. Ieu Aina?” Duanana ku kuring digabrug. Dirangkulan. Tiluan paungku-ungku. Sanggeus pada-pada leler,  duanana ku kuring dituyun. Didiukeun di rohang tamu.

                “Kunaon, tiasa dugi ka kieu, Ceu?”

                “Rorompok téa, néng. Diical ku amih.” Tuluy manéhna ngagukguk kanyenyerian.

Cipageran, Oktober 2012